Pierwsi co jawnie rzucili wyzwanie Moskwie

Przeżyć dwie konspiracje…

Za kilka dni przypada 40 rocznica powstania Konfederacji Polski Niepodległej.

Założyciel i przywódca KPN Leszek Moczulski napisał: „ KPN była pierwszą demokratyczną i antytotalitarną partią nie tylko w Polsce, lecz w całym obozie sowieckim (...) Zdecydowaliśmy się na krok jeszcze trudniejszy. W niemalże powszechnym przekonaniu wyzwolenie narodowe spod hegemonii sowieckiej uważano za niemożliwe, a szczytem marzeń wydawała się demokratyzacja istniejącego systemu (...) Dla nas nie do przyjęcia było - jak głosiliśmy w Deklaracji Ideowej KPN, dalsze trwanie podporządkowania Polski ZSRR oraz utrzymanie PRL - współczesnej formy zinstytucjonalizowanego władztwa rosyjskiego nad Polską.”.

KPN była jawnie działającą organizacją, która konsekwentnie przez 10 trudnych i często dramatycznych lat głosiła hasło Niepodległości. Zapłaciła za to wielką cenę, którą były więzienia, represje i co być może najbardziej bolesne stała się obiektem fałszywych sądów, szyderstw i oskarżeń.

Dziś chcemy przypomnieć na łamach naszego portalu dwie sylwetki zmarłych kilkanaście lat temu działaczy Konfederacji Polski Niepodległej z Warszawy, którym przyszło przeżyć dwie konspiracje…

Śp. Leopold Perłowski (1921-1997). Od 1942 r. żołnierz Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - VIII Samodzielny Rejon Okęcie, pseud. „Polus”. W Powstaniu Warszawskim walczył w batalionie „Kiliński”. Przeszedł szlak bojowy Wola - Stare Miasto - Śródmieście Północ - Śródmieście Południe. Ranny na ul. Wilanowskiej. Po upadku Powstania ukrywał się w Krakowie a następnie mieszkał w Poznaniu i w Elblągu. Współorganizator manifestacji katyńskich w latach osiemdziesiątych. W 1988 r. sygnatariusz Apelu „Do wszystkich Polaków w Kraju i Zagranicą” podpisanym przez środowisko żołnierzy Armii Krajowej w 70 rocznicę Odzyskania Niepodległości, opublikowanym m.in. przez „Gazetę Polską” (pismo KPN) w listopadzie 1988 r. Uczestnik demonstracji patriotycznych w latach osiemdziesiątych, kolporter pism drugiego obiegu, filatelista (z wielkim zaangażowaniem kompletował znaczki wydawane przez podziemną „S” i KPN). W marcu 1989 r. podczas drugiej tury III Kongresu KPN, wybrany do Komisji Rewizyjnej. Współpracował z warszawskimi działaczami Konferencji m.in. ze Zbigniewem Kędzierskim, Wojciechem Paciorkowskim, Andrzejem Szomańskim.

Śp. Zbigniew Kędzierski (1924-2001). Żołnierz AK, III Obwód „Waligura” Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 1 Rejon (Czyste - Babice) - 1. kompania- pluton 306. Członek założyciel Komitetu Budowy Pomnika Ofiar Zbrodni Katyńskiej w sierpniu 1981 r. Mimo trwałego kalectwa (ciężko ranny w Powstaniu Warszawskim) był wielokrotnie zatrzymywany i represjonowany przez SB. Członek ścisłego kierownictwa warszawskiej KPN. Blisko współpracował z Andrzejem Szomańskim. W jego mieszkaniu na osiedlu Sadyba odbywały się w latach 1984-1985 spotkania redakcyjne podziemnego pisma KPN „Przyszłość Polski”.