Nasz Święty Jan Paweł II

W niedzielę 27 kwietnia, dziewięć lat po śmierci, papież Jan Paweł II został ogłoszony świętym Kościoła katolickiego.

Ziściło się w ten sposób owo słynne „Santo Subito” - powszechne oczekiwanie wyrażone na Placu Św. Piotra w niezapomnianych dniach śmierci i pogrzebu papieża z Polski. Oczekiwanie dodajmy, już w dużym stopniu zaspokojone 1 maja 2011 roku podczas beatyfikacji Jana Pawła II. Teraz zostało dopełnione.

Trzeba w tym szczególnym czasie zapytać o ślad obecności Świętego wśród nas przez tak długi czas Jego posługi pasterskiej. Co z tego bogatego przesłania utrwaliliśmy w sobie – żartobliwe słowa o wadowickich kremówkach czy nakaz-zobowiązanie musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od was nie wymagali. To ważne, byśmy byli świadomi wagi słów, które do nas kierował Święty.

Przez wiele lat, za jego życia, przyzwyczailiśmy się do stałej niejako obecności Jana Pawła II wśród nas. Podświadomie liczyliśmy, ze nasze ważne sprawy zostaną przez niego załatwione, że nie zostawi nas samych. Gdy odszedł zostaliśmy w pewnym stopniu osieroceni, ale przecież nie odszedł całkowicie.

Non omnis moriar… Pozostał w słowach wypowiedzianych do nas, w dziełach i czynach. Pozostał trwale, najtrwalej jak można. A my? Musimy od siebie wymagać… Właśnie tak, jak tego od nas oczekiwał. Dorośliśmy w tym czasie Jego świętej obecności. Teraz mamy obowiązek świadectwa – że naprawdę dorośliśmy do poważnego traktowania spraw najważniejszych. Człowiek – jego życie, godność i przynależne mu prawa. Ojczyzna – miłość do niej i za nią odpowiedzialność. Wiara – jej świadomość i rozwój dla dobra wspólnego. Historia jako fundament świadomego budowania przyszłości. Uczciwość, pracowitość, solidarność, wrażliwość na potrzeby bliźniego. To drogowskazy na drodze życia każdego z nas i nas wszystkich razem jako wspólnoty, która już wkrótce – za dwa lata – obchodzić będzie 1050 rocznicę swoich narodzin wśród narodów Europy. Ten jubileusz świętować będziemy mając już Świętego Patrona Jana Pawła II.